Supniewski Janusz Wiktor (1899–1964), lekarz, farmakolog, chemik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Medycznej w Krakowie.
Ur. 17 X w Płocku, był synem Michała, urzędnika, i Antoniny z Widulińskich.
Od r. 1908 uczył się S. w gimnazjum klasycznym Polskiej Macierzy Szkolnej w Płocku; w r. 1917 zdał tam maturę z wynikiem celującym. T.r. rozpoczął studia na Wydz. Lekarskim Uniw. Warsz., które przerwał w r. 1918, zgłaszając się na ochotnika do WP. Służył m.in. w Korpusie Ziem Wschodnich, walczył w obronie Lwowa przed Ukraińcami i został ranny. W r. 1919 został odznaczony Krzyżem POW i Honorową Odznaką «Orlęta». Zwolniony z wojska w r. 1920 jako inwalida wojenny, był od t.r. asystentem w Pracowni Bakteriologicznej Szpitala Chorób Zakaźnych w Płocku. W r. 1921 wrócił do Warszawy na studia medyczne i t.r. został tamże zatrudniony przez Ludwika Hirszfelda na stanowisku asystenta Oddz. Badania Surowic w Dziale Bakteriologii i Medycyny Doświadczalnej Państw. Zakł. Higieny. Zajmował się mikrobiologią i serologią oraz prowadził badania nad dopełniaczem, bakteriofagami, wąglikiem i przemianą materii drobnoustrojów oraz kwasu mlekowego krwi. W r. 1924 zakończył pracę u Hirszfelda, publikując rozprawę Der Stoffwechsel der zyklischen Verbindungen bei B. pyocyaneus („Biochemische Zeitschr.” Bd. 146).
W r. 1925 ukończył S. studia, uzyskując stopień doktora wszech nauk lekarskich (dyplom wystawiono z datą 9 V 1927), po czym wyjechał do USA jako stypendysta fundacji Rockefellera. Na University of Illinois w Urbana studiował i pracował w Inst. Chemii Organicznej pod kierunkiem R. Adamsa i już w r. 1926 uzyskał stopień doktora chemii. Doskonalił się u J. J. Abla w Zakł. Farmakologii John Hopkins University w Baltimore, a także w Kanadzie u F. G. Bantinga i J. J. R. Mc Leoda w Zakł. Fizjologii uniw. w Toronto. Odbył podróż do Ameryki Środkowej oraz Ameryki Południowej, gdzie zwiedził ośrodki naukowe w Brazylii (m.in. Inst. Oswaldo Cruz w Săo Paulo),Wenezueli, Urugwaju i Argentynie; przebył wtedy ciężką malarię. W drodze powrotnej do kraju odbył staże naukowe (1926–7) na Uniw. Londyńskim w Zakł. Fizjologii Farmakologicznej A. Parkesa i na uniw. w Cambridge w Zakł. Farmakologii W. E. Dixona i Zakł. Chemii Organicznej W. J. Pope’a. Krótko studiował też w Paryżu, m.in. u Jana Danysza w Inst. Pasteura. Wspólnie z Adamsem opublikował pracę Organic bismuth compounds („Journal of American Chemical Society” Vol. 48: 1926), poświęconą środkom leczenia kiły, a samodzielnie The influence of insulinon on the acetaldehyde formation in the body of the animals („Journal of Biological Chemistry” Vol. 70: 1926), wyjaśniającą rolę aldehydu octowego w wywoływaniu zmian patologicznych w cukrzycy, oraz The action of the visible light on the haematoporphyrine sensitised organs („Journal of Physiology” Vol. 66: 1927), wykazującą kurczenie się uczulonych hematoporfiryną narządów gładkomięśniowych pod wpływem światła o określonej długości fali. Przeprowadził też syntezę nowych pochodnych m-aminobenzoilowych homoflawiny, trypaflawiny i rivanolu, a także opracował metody syntezy estrów typu prokainy, otrzymywania pochodnych izoprenu oraz wyosabniania hormonów płciowych.
W r. 1927 wrócił S. do kraju i podjął pracę na Uniw. Warsz. w Katedrze i Zakł. Farmakologii Eksperymentalnej Jerzego Modrakowskiego; w r. 1928 otrzymał tam stanowisko adiunkta ad personam. Dn. 22 XI 1928 habilitował się na podstawie rozprawy Związek między budową chemiczną i własnościami farmakologicznymi w grupie związków imidazolowych I. Badania nad pochodnymi metylimidazolu („Acta Biologiae Experimentalis” Vol. 1: 1928 nr 9, po francusku „Comptes Rendus des Séances de la Société de Biologie” Vol. 98: 1928) i w grudniu t.r. otrzymał stanowisko docenta. Prowadził odtąd wykłady z budowy chemicznej środków leczniczych. Badając własności związków imidazolowych i ich wpływ na ustrój zwierzęcy, współpracował z Pracownią Chemii Organicznej Ludwika Szperla na Politechn. Warsz., gdzie syntetyzował i badał farmakologicznie alkilowe pochodne rtęci oraz pochodne imidazolu i sympatolu (Działanie toksyczne alkilowych pochodnych rtęci na organizmy zwierzęce „Med. Doświadczalna i Społ.” R. 8: 1928 nr 2).
Dn. 30 XI 1929 przeniósł S. docenturę na UJ, gdzie na Wydz. Lekarskim objął Katedrę i Zakł. Farmakologii (od 4 VI 1930 jako profesor nadzwycz.). Zakład wyposażył w nową aparaturę, uzupełnił zbiory biblioteczne i zorganizował pracownie: farmakologii doświadczalnej, chemii organicznej, biochemii farmakologicznej i mikrobiologii. Wykładał farmakologię, farmakodynamikę, chemię leków i recepturę. Przeprowadził, wg własnej metody, pierwszą w Polsce syntezę meskaliny (alkaloidu pejotlu o własnościach psychodysleptycznych), z którą wiązano nadzieje leczenia zaburzeń psychicznych („Pol. Gaz. Lek.” R. 9: 1930 nr 15, 23, 39, R. 10: 1931 nr 50). Wg własnych metod przeprowadził też, wspólnie z Józefem Hano i Emilem Taschnerem, badania nad amidami i estrami kwasów nikotynowych, wyjaśniając przy tym działanie naczyniorozszerzające metylowych pochodnych amidu kwasu nikotynowego. Wykonał pierwsze na świecie prace nad biochemią i hodowlą krętka bladego, krętka choroby Weila i świdrowca nagany oraz wpływem na nie różnych czynników fizycznych i chemicznych. Po pojawieniu się w r. 1935 sulfamidów zajął się wraz z Hano chlorowodorkiem p-sulfamidoaminobenzolu; obaj odkryli w r. 1938 etioterapeutyczne działanie sulfonów. Opublikowane na ten temat ich wspólne prace („Bulletin International de l’Académie Polonaise des Sciences et des Lettres. Classe de Médecine” 1936 nr 3–4, 1938 nr 5–6) należały do pierwszych w piśmiennictwie światowym rozpraw o sulfonamidach i sulfonach. Również we współpracy z Hano zajął się S. hormonami płciowymi i wraz z nim opisał estrogenne działanie pochodnych dihydroantrachinonów i dietylostilbenów (tamże 1937 nr 4–6, 1938 nr 9–10). Opublikował Podręcznik farmakologii dla lekarzy i studentów (W. 1935, 1936) oraz Podręcznik receptury (W. 1936, 1939). W l. 1934–7 kierował dodatkowo Zakł. Patologii Ogólnej i Doświadczalnej UJ. W 2. poł. l. trzydziestych odbył podróże naukowe do Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec, Belgii, Holandii, Włoch, Austrii i krajów skandynawskich. Był doradcą naukowym największej w Polsce firmy farmaceutycznej, warszawskich «Przemysłowo-Handlowych Zakładów Chemicznych Ludwik Spiess i Syn» (1937–9) oraz krakowskiej fabryki chemiczno-farmaceutycznej «Dr A. Wander S.A.». Dn. 9 VI 1939 został członkiem korespondentem PAU. T.r. został wybrany na dziekana Wydz. Lekarskiego UJ.
Po wybuchu drugiej wojny światowej i zajęciu Krakowa przez Niemców został S. aresztowany 6 XI 1939 w tzw. Sonderaktion Krakau; był więziony w Krakowie i Wrocławiu, a następnie osadzony w obozie Sachsenhausen. Zwolniony 8 II 1940, pracował do r. 1941 jako doradca naukowy w Fabryce Chemiczno-Farmaceutycznej Adolfa Gąseckiego w Warszawie. Po powrocie do Krakowa utrzymywał się z pracy w aptece oraz nielegalnej produkcji leków. Brał udział w tajnym nauczaniu medycyny. Opublikował popularny poradnik Proste leki z ziół krajowych (Kr. 1942, 1944). W r. 1943 odrzucił propozycje władz niemieckich objęcia wykładów z farmakologii na uruchomionych rok wcześniej we Lwowie Staatliche Medizinisch-Naturwissenschaftliche Fachkurse, jak również objęcia kierownictwa sieci pracowni epidemiologicznych wojsk niemieckich na Ukrainie (miały być obsługiwane przez lekarzy Polaków). W l. 1943–5 pracował jako lekarz specjalista w Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie.
Po zakończeniu okupacji niemieckiej Krakowa, w styczniu 1945, ponownie objął S. Katedrę i Zakł. Farmakologii na Wydz. Lekarskim UJ (od r. 1950 na Akad. Med.) oraz funkcję dziekana (pełnił ją do r. 1946). W krótkim czasie doprowadził do wznowienia pracy naukowej i rozpoczął kontynuowanie przedwojennych wykładów. Odzyskał lokale Zakładu przeznaczone w czasie wojny na inne cele i uruchomił nowe pracownie, m.in. farmakodynamiki (1945) i Farmakopei Polskiej (1948). Dn. 22 V 1946 otrzymał tytuł profesora zwycz. Opublikował przerobione i uzupełnione w czasie okupacji podręczniki pt. Farmakologia (Kr. 1947, wyd. 7, W. 1966) i Receptura (Kr. 1948, wyd. 3, W. 1957) oraz ogłosił prace Penicylina (Kr. 1946) i Sulfonamidy i sulfony (W. 1949). Od r. 1945 współpracował z przemysłem farmaceutycznym jako stały doradca naukowy Krakowskich Zakładów Farmaceutycznych (znacjonalizowanej fabryki «Dr A. Wander S.A.»); opracowywał techniczne metody wytwarzania leków i współorganizował procesy produkcji. W l. 1947–52 był zastępcą przewodniczącego Komisji Nauk Farmaceutycznych PAU. Dn. 1 VI 1951 został wybrany na członka czynnego PAU, a po jej likwidacji w r. 1952 został członkiem korespondentem nowo powołanej PAN. Od 1 XII 1954 kierował także utworzonym wtedy w Krakowie Zakł. Farmakologii PAN, wkrótce także dołączoną do niego w czerwcu 1955 Stacją Badania Roślin Leczniczych w Bronowicach Wielkich; objął też przewodnictwo Rady Naukowej Zakładu. W Stacji prowadzono pod jego kierunkiem badania nad aklimatyzacją, selekcją i określeniem zawartości związków roślinnych; doprowadziło to do wyizolowania z roślin (niekiedy po raz pierwszy) ponad 40 związków czynnych leczniczo.
Zgodnie z potrzebami powojennego lecznictwa zajął się S. syntezą chemiczną nowych leków; tworzył ich pochodne i analogi oraz badał ich własności farmakologiczne. W r. 1947 przeprowadził pierwszą w Polsce syntezę iperytu azotowego, stosowanego w medycynie jako cytostatyk «Nitrogranulogen». W l. 1949–50 tworzył nowe syntetyki o działaniu przeciwgruźliczym, m.in. wraz z Emanuelem Gierlotką opracował tanią syntezę i określił właściwości farmakologiczne tiosemikarbazonu paraacetaminobenzoesowego, a samodzielnie opracował techniczną metodę otrzymywania hydrazydu kwasu izonikotynowego (izoniazydu), który w r. 1952 został wdrożony do produkcji jako wartościowy lek różnych postaci gruźlicy. Prowadził badania nad chloromycetyną (antybiotykiem uzyskanym w l. 1947–8 na Zachodzie); odtworzył syntezę tego leku i szybko doprowadził do jego produkcji. Z Jolantą Krupińską badał pochodne chloromycetyny: bromomycetynę i tzw. związek III; wskazał ich przydatność w leczeniu zakażeń beztlenowcami, rzeżączki i bakteryjnego zapalenia płuc oraz niektórych bakteryjnych chorób przewodu pokarmowego (dur brzuszny, czerwonka, cholera). W r. 1951 otrzymał Nagrodę Państwową indywidualną I st. za osiągnięcia naukowe w dziedzinie syntezy antybiotyków. Dzięki S-emu wyprodukowano w r. 1953 po raz pierwszy w Polsce syntetyczną witaminę C.
W poł. l. pięćdziesiątych przeprowadził S. serię badań nad pochodnymi guanidyny o działaniu przeciwwirusowym, m.in. z udziałem Tadeusza Chruściela dokonał syntezy N-dwumetylo-dwuguanidu, który zastosowany doświadczalnie u ludzi dał, w przypadkach odporności na inne chemioterapeutyki, obiecujące wyniki w leczeniu ospy wietrznej, żółtaczki, zapalenia ślinianek przyusznych i wirusowego zapalenia płuc. W 2. poł. l. pięćdziesiątych zajął się problemami leczenia chorób degeneracyjnych, zwłaszcza miażdżycy. Poszukując antymetabolitów biosyntezy cholesterolu wykrył, że najsilniejsze działanie terapeutyczne i profilaktyczne wykazał kwas 2-metylo-2-butenokarboksylowy (MBCA); opracował jego techniczną syntezę z surowców krajowych i przyczynił się do uruchomienia jego półsyntezy do badań klinicznych. Wyniki swych prac o miażdżycy z l. 1956–61 opublikował wraz z zespołem w 14-częściowej rozprawie Badania nad miażdżycą doświadczalną („Dissertationes Pharmaceuticae” T. 8–12: 1956–60). Ogłosił w tym okresie podręcznik Preparatyka nieorganiczna (W. 1958). W l. sześćdziesiątych prowadził pionierskie w Polsce badania z zakresu psychofarmakologii, m.in. nad otrzymanymi własną metodą aminami indolowymi (serotoniną i jej pochodnymi, melatoniną i 5-metoksy-metylotryptaminą). Pionierski charakter miały również prace nad mechanizmem powstawania cukrzycy; stosując własną metodę syntezy otrzymał S. nowe leki z grupy arylosulfonylomoczników, w tym silnie działające pochodne fluorowe, które stały się podstawą opracowania dalszych generacji doustnych przeciwcukrzycowych sulfonamidów. Na podstawie badań farmakologicznych tych związków sformułował, wspólnie z Ryszardem Gryglewskim, koncepcję pozatrzustkowego mechanizmu hipoglikemicznego ich działania (The synthesis and principial biological properties of the halogen derivatives of benzenesulphonylisopropylurea, „Dissertationes Pharmaceuticae” T. 12: 1960 nr 1). Ogłaszał też prace dotyczące historii polskiej medycyny, m.in. Z badań nad lekiem w Zakładzie Farmakologii („Nauka Pol.” R. 9: 1961), Historia Katedry Farmakologii w Krakowie („Pol. Tyg. Lek.” R. 19: 1964 nr 18) i Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego w okresie okupacji („Sześćsetlecie medycyny krakowskiej. T. II. Historia katedr”, Kr. 1964). Nie licząc recenzji i artykułów popularnonaukowych, opublikował ponad 300 prac i referatów oraz monografii i podręczników z zakresu bakteriologii lekarskiej, endokrynologii doświadczalnej i technologii chemicznej środków leczniczych, a zwłaszcza budowy i działania leków neuro- i psychotropowych, przeciwbakteryjnych, przeciwgorączkowych, przeciwbólowych i przeciwzapalnych.
Od r. 1959 był S. przewodniczącym Komitetu Nauk Farmaceutycznych PAN; wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego jego organu „Dissertationes Pharmaceuticae” oraz przewodniczył od r. 1961 Zespołowi Badań nad Nowymi Lekami. W r. 1961 został członkiem rzeczywistym PAN. Ponadto w PAN był członkiem Prezydium VI Wydziału, przewodniczącym Rady Naukowej Inst. Biochemii i Biofizyki oraz Rady Naukowej Zakł. Fizjologii w Łodzi, a także członkiem Rady Naukowej Inst. Immunologii i Terapii we Wrocławiu. Wchodził też w skład rad naukowych: przy Ministrze Zdrowia i przy Ministrze Przemysłu Chemicznego, Wytwórni Szczepionek, Inst. Farmaceutycznego i Inst. Antybiotyków, był członkiem Państw. Rady Zdrowia, Komisji Farmakopei Polskiej i Komisji Planowania Gospodarczego. Został uznany za twórcę polskiej szkoły farmakologicznej i współtwórcę kierunków rozwoju polskiego przemysłu farmaceutycznego. Jego uczniami byli m.in. Chruściel, Gryglewski, Hano, Andrzej Danysz, Stanisław Misztal, Roman Rembiesa i Lesław Wichliński. S. zmarł 3 VI 1964 w Krakowie, został pochowany 8 VI w Alei Zasłużonych na cmentarzu Rakowickim. Po wojnie został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1945), Krzyżami Kawalerskim (1951) i Komandorskim (1964) Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955).
Żoną S-ego była (od 9 VII 1936) Jadwiga Halina z Obrębskich (1913–1984), doktor biologii, docent Inst. Farmakologii PAN w Krakowie. Małżeństwo było bezdzietne.
Pośmiertnie opublikowano dwie prace S-ego o działaniu leków psychotropowych: Contemporary views on the mechanism of sedative drugs („Postępy Higieny i Med. Doświadczalnej” T. 18: 1964) oraz Drugs of the central nervous system (tamże T. 20: 1966). Jego imieniem nazwano w r. 1965 nowy gmach Zakładowego Laboratorium Badawczego Krakowskich Zakładów Farmaceutycznych. W dziesięciolecie jego śmierci odsłonięto w czerwcu 1974 tablicę pamiątkową w Zakł. Farmakologii Akad. Med. w Krakowie. Po zgonie wdowy powołano w r. 1985 przy krakowskim Inst. Farmakologii PAN Fundację im. Jadwigi i Janusza Supniewskich, przyznającą nagrody wyróżniającym się pracownikom Instytutu. W stulecie urodzin S-ego odbyła się 17 X 1999 w Collegium Medicum UJ sesja naukowa; jej plon wydano w księdze „Janusz Supniewski w 100-lecie urodzin” (Kr. 2000), zawierającej oprócz referatów i wspomnień także rysunki i notatki S-ego z okresu nauki w gimnazjum. Imieniem S-ego nazwano jedną z ulic Krakowa.
Biogramy uczonych pol., Cz. VI z. 2; Katalog wydawnictw Polskiej Akademii Umiejętności 1873–1947, Kr. 1948 I–II; toż za l. 1947–52, Wr. 1973 III; Konopka, Pol. bibliogr. lek. za l. 1939–45; Nagrody państwowe w latach 1948–1980. Informator, Oprac. J. Adamowiczowa, Wr. 1983; Nieciowa, Członkowie AU oraz PAU; Poczet członków Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1872–2000, Kr. 2006; Śródka A., Uczeni polscy XIX–XX wieku, W. 1998 IV (fot.); Woźniewski Z., Rozprawy na stopień doktora medycyny polskich wydziałów lekarskich. Okres międzywojenny, W. 1969 s. 99; – Bogusz J., Osiągnięcia naukowe ośrodka krakowskiego w zakresie nauk medycznych w okresie 20-lecia Polski Ludowej, „Przegl. Lek.” R. 20: 1964 S. II nr 7 s. 327–32; Bolewski A., Pierzchała H., Losy polskich pracowników nauki w latach 1939–1945, Wr. 1989; Dybiec, UJ; Dzieje nauczania medycyny i farmacji w Warszawie (1789–1950), Red. M. Łyskanowski i in., W. 1990; Dzieje nauk farmaceutycznych w Polsce 1918–1978, Red. Z. Jerzmanowska, B. Kuźnicka, Wr. 1986; Dzierżanowski R., Janusz Supniewski (1899–1964), „Służba Zdrowia” 1974 nr 21; Gryglewski R., Prof. dr med. Janusz Supniewski (1899–1964), „Arch. Hist. Med.” T. 37: 1974 z. 3 s. 383–5; Hist. Nauki Pol., V cz. 1; Historia farmakologii w Polsce, Red. A. Danysz, W. 1997; Kikta T., Przemysł farmaceutyczny w Polsce (1823–1939), W. 1972; Kmak K., Każdy dzień był mu świętem, „Dzien. Pol.” 1974 nr 129 (fot.); Kubikowski P., Janusz Supniewski, „Nauka Pol.” R. 8: 1960 nr 3 s. 122–6 (fot.); Marcinkowski T., Spostrzeżenia (własne) z pogranicza życia i nauki, Szczecin 1995 s. 61–76; Misztal S., Janusz Wiktor Supniewski. W 100. rocznicę urodzin, „Przem. Chem.” T. 78: 1999 nr 10 s. 374–5; Ne cedat Akademia. Kartki z dziejów tajnego nauczania w Uniwersytecie Jagiellońskim 1939–1945, Oprac. M. i A. Zarębowie, Kr. 1975; Nowy lek profesora Supniewskiego zdobywa światowy rozgłos, „Dzien. Pol.” 1959 nr 253; Piasecki J., Przemysł farmaceutyczny „Polfa” w XX-leciu PRL, „Farmacja Pol.” T. 20: 1964 nr 13–14 s. 510–13; Stanisławska-Adamczewska T., Adamczewski J., Kraków, ulica imienia…, Kr. 2000 s. 226; Tajne nauczanie medycyny i farmacji w latach 1939–1945, Red. A. Dawidowicz, W. 1977; Uniwersytet Jagielloński. Złota księga Wydziału Lekarskiego, Red. J. Grochowski, Kr. 2000 I (częściowa bibliogr., fot.); Vetulani J., Morawska-Nowak B., Janusz Supniewski as a researcher of psychotropic drugs (on his 100th birthday), „Polish Journal of Pharmacology” Vol. 52: 2000 nr 3 s. 167–77; Zarys dziejów nauk przyrodniczych w Polsce, W. 1983; – Gwiazdomorski J., Wspomnienia z Sachsenhausen. Dzieje uwięzienia profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego 6 XI 1939 – 9 II 1940, Kr. 1969 s. 22, 184, 191, 224, 245, 248–50; Podstępne uwięzienie profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Górniczej (6 XI 1939 r.). Dokumenty, Oprac. J. Buszko, I. Paczyńska, Kr. 1995; Relacje pracowników Uniwersytetu Jagiellońskiego o ich losach osobistych i dziejach uczelni w czasie drugiej wojny światowej, Oprac. J. Michalewicz, Kr. 2005; – „Arch. Hist. i Filoz. Med.” T. 52: 1989 z. 2–3 s. 417–18 (fot.); „Polish Journal of Pharmacology” Vol. 51: 1999 nr 6 s. 453–4 (fot.); „Roczn. PAU 1938/9” 1945 s. LIII–LIV (częściowa bibliogr.); „Służba Zdrowia” R. 2: 1950 nr 21 s. 3 (wywiad z S-m); „Trybuna Ludu” 1957 nr 120 (fot.); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Dissertationes Pharmaceuticae” T. 16: 1964 z. 4 s. 409–13 (Hano, fot.), „Dzien. Pol.” 1964 nr 131, 133–135, 141, 1984 nr 3, 4 (dot. żony S-ego), „Farmacja Pol.” T.20: 1964 nr 13–14 s. 545–7 (Hano, fot.), s. 547–8 (M. Szenk), „Nauka Pol.” R. 12: 1964 nr 5–6 s. 275–8 (Hano), „Trybuna Ludu” 1964 nr 153, 154, „Tyg. Powsz.” 1964 nr 30, „Wiad. Chem.” R. 19: 1965 z. 6 s. 421–6 (S. Misztal, fot.), „Życie Warszawy” 1964 nr 135–137, 144 (P. Kubikowski, fot.); – Arch. UJ: sygn. S II 619, WL II 138 (teczki osobowe S-ego); Gł. B. Lek.: Pracownia Zbiorów Specjalnych, Acta Izby Lek. Krak., nr 8543, 25, A (kwestionariusz S-ego, świadectwo lek., fot.); – Mater. Red. PSB: Ankieta S-ego dla Poggendorff-Redaktion w Lipsku.
Tadeusz Marcinkowski